Vandaag mag Abu Jah Jah Hamas terrorisme ongestoord ophemelen terwijl hij daar in 2017 voor werd ontslagen bij De Standaard
Het is een nogal vreemde wereld in het huidige spiegelpaleis dat onze wereld is vandaag. Zeker als je zeker historisch geheugen hebt en naar de huidige realiteit kijkt. Binnen 20 jaar zullen historici deze jaren ‘de zotte jaren’ noemen waarin alles volledig fout kon gaan. Hopelijk kunnen we dit nog vermijden.
Abu JahJah was in zijn beginjaren hier een radicaal die probeerde jongeren op te stoken om zich nadien op te werpen als een bemiddelaar die wilde verhinderen dat nog meer incidenten uitbraken. Maar toen we hem de afgelopen jaren hoorden met zijn grijzend baartje leek het dat hij toenadering zocht tot radicaal maar deftig rechts tegen woke en noemde hij zich een deradicaliseringsspecialist. Dat laatste soort specialisten kwam na de aanslagen in 2016 heel snel om aandacht, jobs en publicaties vragen omdat ze ‘ervaringsdeskundigen’ zouden zijn. Wat we echter wel geleerd hebben uit het post – terrorisme van de jaren 1970 tot 1990 en andere bewegingen zoals IRA en dat de enige echte deradicaliseringsspecialisten de overgebleven terroristen als echte gevaarlijke vijanden beschouwen en daar geen enkele maar dan ook geen enkel begrip meer voor hebben. Je kan wel uitleggen hoe ze zover zijn gekomen maar je kan er absoluut geen begrip meer voor hebben. Nogal wat deze nieuwe moslim deradikaliseringsspecialisten hebben zeker sinds de militaire operaties in Gaza aangetoond dat ze helemaal niet deze stap hebben gezet en dat ze dus op hetzij welk ogenblik kunnen terugvallen.
De enige reden waarom de overheid en veiligheidsdiensten deradikaliseringsspecialisten in dienst zou nemen is om er altijd van zeker te kunnen zijn dat die onder hetzij welke omstandigheden betrouwbaar blijven. Het is een te groot risico om personen als deradikaliseringsspecialsten in dienst te nemen die in moeilijker omstandigheden opeens weer terug harde radikalen zouden worden en in feite de rangen van de mogelijke ‘vijand’ zouden vervoegen. Omdat ze ondertussen ook hebben geleerd hoe de veiligheids- diensten denken en hoe ze bepaalde dingen analyseren, zijn deze vijanden nog gevaarlijker omdat ze een grotere interne kennis hebben. Het zou al helemaal onverantwoord zijn indien ze weer in dienst zouden worden genomen als deradikaliseringsspecialisten als de situatie weer zou kalmeren en ze weer een tijdje in winterslaap zouden gaan. Een druggebruiker die regelmatig vervalt vertrouw je toch ook niet snel.
In 2017 was Abu JahJah een veelgevraagd publicist en spreker over het midden-oosten en integratie en deradikalisering enzo. Je moest al goed opletten om de dubbele bodem van zijn pleidooi te zien, maar het is maar als de vulkaan een uitbarsting doet dat het iedereen zeer duidelijk is. Hij schreef zo ook voor De Standaard dat toen een grote afstand hield van terrorisme – we hadden zelf in 2016 enkele grote aanslagen gekend en de vrees kwam soms snel weer boven voor nieuwe aanslagen. Momenteel zijn de wonden van die aanslagen redelijk goed geheeld, maar toen lagen die nog vers in ons geheugen.
Dit schreef De Standaard op 9 januari 2017
De slogan ‘by any means’ horen we nu overal in columns, in betogingen en zelfs op de VRT. Nochtans is dit een oproep tot en goedkeuring van terrorisme en oorlog. Er is geen enkele andere definitie van te geven. Het doel heiligt de middelen. Hetzij welke middelen als het doel maar binnen bereik komt.
Maar de dag nadien gaf De Standaard de volgende uitleg (10 januari)
Ik wil even twee dingen hieruit herhalen zodat ze heel duidelijk worden.
De slogan ‘by any means necessary’ is een onaanvaardbare uitspraak als ze wordt gebruikt ‘vlak na een aanslag laat die zin helaas geen ruimte voor interpretatie, voorwaardelijkheid of broodnodig debat meer’. Laat ons er wel even op wijzen dat dit een kromme redenering is want deze logica houdt in dat juist hetzelfde discours wel kan worden gehouden weken of maanden na een aanslag. Dus je mag niet zeggen dat je de staat Israël met alle mogelijke middelen zult vernietigen zelfs als hiervoor veel joden moeten gedood worden de dag of een aantal dagen na een aanslag en je kan dat zelfs spijtig vinden (helaas) maar je kan dezelfde slogan wel vb een maand of paar maanden later herhalen ?
Een principiële keuze voor vrede en depolarisatie houdt geen rekening met wanneer je tot escalatie en geweld oproept onafhankelijk of je dat een dag, een week of een paar maanden na een aanslag doet. Je roept niet op tot geweld. Maar misschien is de dood van 1200 joden niet meer belangrijk meer.
De andere bewering is dat Abu JahJah zich hiermee buiten de grenzen van het publieke debat plaatst zoals De Standaard ze zou willen voeren op haar internetplatformen. Dit wilt zeggen dat er dus volgens De Standaard bepaalde duidelijke grenzen zijn aan het publieke debat en dat ze die wel degelijk toepast. Dan moet er bij De Standaard de afgelopen jaren heel veel zijn veranderd want die normen van het publieke debat zijn zelfs tot in de krant zo radikaal veranderd dat ik soms me op mijn stoel moet vastlijmen om er toch niet teveel van te vallen. Dit is zeker zo in de columns, lezersbrieven, de framing van de berichtgeving en dat men berichten en cijfers van Hamas klakkeloos overneemt. Daar waar De Standaard in 2017 een plaats wou zijn waar een degelijk en aangenaam publiek debat zou worden gehouden en gepromoceerd schiet daar in 2023 niet veel meer van over op het vlak van Israël
Wat wel typisch is met Abu JahJah is dat hij dan altijd opnieuw de martelaar speelt en dat hij zoals een Jezus zich zal opofferen (wel figuurlijk dan) voor de goede zaak.
About The Author
