Minister Gennez Deel 1 Ze kon de beestachtige terreur van 7 oktober tegen onschuldige Joden in Israël niet duidelijk veroordelen
Mevrouw Gennez is door een ongelukkig samenvallen van omstandigheden toch weer Minister kunnen worden omdat de grote belofte van Vooruit voor haar een fantastische madam was op het parlementaire spreekgestoelte maar als manager van een kabinet niet Vooruit maar er helemaal onderuit ging. Dus ging Conner het zelf maar oplossen en boerde hij haar sneller buiten dan hij zelf wou vertrekken toen hij met zijn zatte tong meer dingen zeiden die het puntje van zijn tong lagen dan goed was voor zijn voorbeeldrol als voorzitter van een moderne socialistische partij die de strijd ging aangaan met extreemrechts. No Pasaran op het podium roepen met de vuist omhoog was voor de zaal niet voor de goede zaak.
Na vele jaren in de politieke wildernes in Mechelen te hebben gewacht of er iemand nog wist dat ze er was mocht ze weer volop aan de bak en pakken geld uitdelen met een groep journalisten in haar gevolg. Het leek er even op als dat ze een succesvolle opdracht zou volbrengen en dat in een volgende regering een belangrijker rol voor haar zou worden voorbestemd.
Alleen vraagt dit meer politiek inzicht en dat vereist dat je weet wanneer je even moet zwijgen en wat de emotionele tijdbommen zijn die onder een onderwerp liggen. Indien je dan ook nog volledig doof blijft bij de herrie die dergelijke tijdbommen veroorzaken en gewoon blijft voortwandelen alsof je jezus bent die de zee zal doen opengaan, dan zal er wel eens een bom ontploffen waar je niet ongeschonden op stapt.
Er is geen grotere politieke tijdbom in de wereld dan Israël zeker als zonder directe aanleiding van Israël zelf 1200 vrouwen, kinderen en mannen worden vermoord – soms nadat ze werden verkracht of beestig verwond op een warme zaterdagmorgen op 7 oktober, één van de belangrijkste feestdagen in Israël. Meer dan 200 personen werden ontvoerd waaronder ouderen, babies, kinderen, vrouwen en meisjes. Dit alles door een bont allegaartje van Hamas, Islamitische Jihad en overenthusiaste inwoners van Gaza gevolgd door Hamas propagandisten die alles vastleggen voor de internationale pers waarvoor ze van Hamas voor mogen werken. Die internationale media en persbureaus hebben daar weinig problemen mee, zolang ze maar als eerste de meest schokkende beelden krijgen, zelfs als die door de Hamas propaganda worden geleverd.
Ze hadden uiteindelijk gedacht van langer te blijven en zich in te graven maar de Israëlische troepen kwamen sneller dan verwacht in actie en waren ook efficiënter zodat Hamas zich hals over kop moest terugtrekken in Gaza met hun gijzelaars en de buit die ze tijdens hun pogrom hadden gestolen. Dat de mensen die ze hadden vermoord, verkracht en bestolen in Israël voordien vredesactivisten waren kon hen blijkbaar weinig schelen. De vredesbeweging in Israël zelf is natuurlijk nu in coma.
Tegelijkertijd werden duizenden raketten op Israël afgevuurd vanuit Gaza in de hoop het anders zo efficiënte luchtafweersysteem dat de hele wereld Israël benijdt zou overbelast worden en met daarom in de steden de appartementsgebouwen zou kunnen treffen zoals Putin zo graag doet in Ukraïne. Hierover hoort u weinig want niemand heeft dit aspect echt veroordeeld. Maar die raketaanvallen die niemand veroordeelt zijn wel heel belangrijke want ze verplichten mensen om regelmatig te vluchten in schuilkelders en dwingen Israël van een zeer duur defensief systeem permanent actief te houden.
Dit is de grootste moord op joden sinds de Holocaust en de grootste terreurdaad sinds 11 september en dus is het een schakelmoment in de Israëlische maar ook in de westerse geschiedenis. Indien men zulke daden aanvaardt of wegargumenteert dan is het alsof terrorisme een vrijgeleide krijgt. Hoe mensen en organisaties dus op 7 oktober hebben gereageerd is dus een zeer belangrijke litmustest. Het is heel moeilijk voor mensen die volledig zijn ingesteld tegen terrorisme als middel om veel vertrouwen te blijven behouden in personen – zeker als die een belangrijke functie hebben in de media of de politiek – die deze gruweldaad niet konden van in het begin heel duidelijk veroordelen.
Minister Gennez verklaart in het interview in Knack dat ze de terreurdaad van Hamas zeer duidelijk heeft veroordeeld. Misschien is ze dat gaandeweg beginnen te doen omdat het zelfs voor haar duidelijk werd dat ze dit niet duidelijk genoeg heeft gedaan, maar wat ze gedaan heeft op 7 oktober wanneer wij gekluisterd zaten aan het scherm toen het nieuws van de massamoord binnenkwam, is veel belangrijker. Net zoals we op 11 september en in 2016 zaten te kijken naar de meest afschuwelijke taferelen op tv. Maar toen was er een onophoudelijke rij van media en politieke figuren die deze aanslagen onmiddellijk op de duidelijkste manier hebben veroordeeld. Niet maanden nadien. De dag zelf.
Mevrouw Gennez is Minister en mevrouw de minister is dus verantwoordelijk voor de buitenlandse politiek tov Gaza en Palestina en de steun die wij al jaren blindelings geven. Ze kan daarvoor een beroep doen op een hele serie specialisten waaronder communicatiespecialisten. Wat ze schrijft is dus niet tussen de soep en patatten even tussendoor bedacht, maar het resultaat van een politieke reflectie of bij gebrek hieraan van haar politieke instincten.
Laat ons dus eerst kijken wat er wel in staat.
Ik veroordeel deze escalatie van geweld ten stelligste.
Dus de aanslag is het gevolg van ander geweld want anders zou er geen escalatie zijn. Dit wil zeggen dat deze aanslag het resultaat is van een context en dus logisch voorspelbaar en aanvaardbaar en geen feit zo afschuwelijk dat je geen enkele context wilt aanvaarden en de daders van deze daden geen enkel argument wilt geven waarmee ze zich zouden kunnen verantwoorden. We zien in latere gesprekken dat minister Gennez hiermee wilt verwijzen naar de extremistische joodse kolonisten die volgens haar de bron zijn van alle kwaad.
De feiten spreken minister Gennez tegen want deze aanslag was al jaren in de voorbereiding en werd niet uitgevoerd omdat er een escalatie van geweld was maar wel omdat er veel te weinig geweld was volgens Hamas en men vreesde dat de Palestijnse kwestie als managed conflict niet langer op de politieke agenda zou komen te staan. Ik kan honderden pacifistische manieren bedenken om te protesteren maar deze zijn door de Palestijnse beweging nooit echt uitgeprobeerd of toch niet voor voldoende lang.
Alweer zijn onschuldige burgers slachtoffer van extremisten die het conflict aanvuren.
Wow. Je moet dat dus eens goed lezen. Minister Gennez krijgt het niet over haar lippen om dode en verkrachte Joden als Joden te benoemen en gooit deze 1200 afgeslachte Joden op 1 hoop met alle andere doden op alle andere plaatsen en momenten in Palestina. Alsof ze het niet waard zijn om benoemd te worden. Het gaat er ook zo vanuit dat alle Palestijnse doden altijd onschuldig zijn en dat geen enkele daarvan op geen enkel moment de dood vond tijdens terrorisme. Het is beetje zoals Hamas tegenwoordig in Gaza, alle doden zijn er burgerslachtoffers alsof de tot 40.000 man sterke Hamas brigades geen enkele dode in hun rangen hebben.
Het tweede opmerkelijke aan deze tweet vlak na de meest bloedige en beestachtige slachtpartij in de geschiedenis van Israël is dat ze hierin Hamas NIET veroordeelt. Ze heeft het over extremisten alsof er meerdere soorten extremisten zijn die hiervoor ook verantwoordelijk zijn.
De laatste zin van de tweet is ook heel opmerkelijk.
Die laatste zin stelt dat een ‘structurele onderhandelde oplossing‘ moet komen.
Dat is dus een zin die je plaatst nadat het land is aangevallen door duizenden raketten en meer dan 1000 mensen heeft zien vermoord worden en er zich in Gaza meer dan 200 gijzelaars zitten waaronder babies, ouderen, vrouwen en meisjes.
Op dat moment zeg je ‘ga maar onderhandelen met Hamas en probeer een structurele oplossing te vinden’ en dan zal je waarschijnlijk wel je gijzelaars terugkrijgen, misschien. Dat was ook waar Hamas op rekende. Dat het geweld zo groot zou zijn dat door de impact Israel of niet zou optreden of zo hard zou optreden dat de anderen haar zouden verbieden van de militaire strijd voort te zetten. Het liep natuurlijk helemaal niet zoals Hamas had gepland, al was het dat de andere Arabische landen en zelfs Hezbollah helemaal geen zin hadden de eerste 3 maanden om ook maar enige militaire actie van enige betekenis te ondernemen tegen Israël.
Mevrouw Gennez wou dus niet dat Israël Hamas militair uitschakelde. Ze wou en wil nog steeds Hamas redden van de ondergang terwijl bijna de hele Arabische wereld Israël rustig laat die hele militaire infrastructuur van Hamas uitschakelen. We hebben dus in België een Minister van Hamas ontwikkeling.
Meer afleveringen volgen
About The Author
