Icarus Herman Brusselmans heeft zich zo verbrand dat zijn lammetjesvel zichtbaar wordt (satire)
We kunnen ons eerst de vraag stellen of Herman Brusselmans wel een auteur is dan wel een schrijver, m.a.w. of zijn boekjes literatuur en dus kunst zijn of uitgaven van zijn ‘veelschrijverij’ waaraan maar geen einde lijkt te komen en dat meestal bestaat – op enkele uitzonderingen na – uit kleine verhaaltjes waarmee hij typetjes of specifieke mensen met alle onheil van de wereld belaadt en hen verwoest zonder ook maar één greintje respect over te houden. Deze intellectuele masturbatie van de macht van de pen is alleen hen gegeven die het dan ook nog mits de nodige hype mogen uitgeven, zelfs al bereikt zijn literair niveau niet dat van een ordinair brits roddelblad.
Want Herman Brusselmans houdt niet van de wereld of van zijn medemens, hij houdt enkel van zichzelf en het gewillig papier dat als een hoer hem de vuilste dingen laat schrijven zonder zichzelf in brand steken zodat het toch het daglicht niet zou zien.
Hij schrijft niet graag over de mooie dingen en de leuke mensen in onze omgeving en zelfs de geboorte van zijn kind heeft hem niet gelauwerd. Misschien is het allemaal toneel omdat het geld opbrengt maar misschien is hij ook geestelijk een gek die in de VS misschien sneller een wapen zou nemen dan een pen om deze gemoedelijke wereld van brave mensen overhoop te halen.(satire). Maar een loser zoals Herman Brusselmans zou tot dat laatste niet in staat zijn. Hij is een bully die een crybaby wordt wanneer men hem durft een zure wijn uit zijn eigen kelder op te dienen.
Want Herman Brusselmans is een hatelijk mens die houdt van minachting en vernedering alsof het een goddelijke tweeling is. In een column ‘vreemd fruit’ in Humo van 1999 vindt Herman Brusselmans het verwonderlijk dat er nog zoveel verdraagzaamheid is tussen de mensen. Hij voorspelt dat “horden brutale geweldenaars” deze wereld van sullige en laffe verdraagzaamheid beu zullen worden en “alles zullen vernielen wat tot nu toe de schijnheiligheid, de vadsigheid, de onechtheid, de achterlijkheid en de overbodigheid van alles in stand heeft kunnen houden”. Zij die zich tegen deze Nieuwe Orde (zo noemt hij het wel niet) willen verzetten zullen moeten toezien hoe ‘hun kinderen vertrappeld worden …. Hun vrouwen en maitresses in de reet genaaid …” terwijl ze zelf in de boom zullen hangen met hun kop naar beneden. Maar dit is slechts een voorbijgaande fase volgens Herman Brusselmans want dit nietsontziende geweld heeft een reinigende werking waarna echte liefde en verdraagzaamheid zullen openbloeien. (schilderij van Bosch hieronder)
Het symbool van liefde doorheen de eeuwen zijn vrouwen en laat dit nu één van de groepen mensen zijn die hij het liefst als een kwelduivel beschimpt zoals een dolle hond in het rond bijt.
Dat Herman Brusselmans ook nog vrouwen vond die blind wilden blijven voor zijn vernederende taal tegenover vrouwen – beneveld als ze zijn door de drugs van aanzien en geld – mag al een helwonder op zich worden genoemd. Hij heeft al enkele partners versleten die pas na een paar jaren begrepen dat met dit heerschap het nooit beter zal worden en ze zeker niet konden hopen op respect. Moest hij na een ongeval levenslang in een rolstoel zitten zou zijn afhankelijkheid misschien tot meer respect en dankbaarheid hebben kunnen leiden, want wie zou anders zijn rolstoel duwen en zijn kakpot legen ? Niet dat we hem dit toewensen maar we vroegen ons af of hij zijn normale mensvriendelijke capaciteiten ergens intern had ingevroren voor het moment dat hij het als hulpbehoevende zou nodig hebben. In de wereld van Brusselmans tellen mensen immers enkel als je ze nodig hebt voor iets om ze nadien als vuile straathonden met een veel te dik nutteloos boek tegen de muur te kwatsen.
Ik weet niet hoe je als partner, familielid of vriendin zou gereageerd hebben indien een ‘beroemd’ schrijver zelfs als die geroemd wordt door journalisten enkel op zoek naar sterke titels met zware vernederingen in de hoop ooit eens gelezen te worden, dit schreef over jou als vrouw zoals hij deed over de bekende en succesvolle mode ontwerpster Ann Demeulemeester in Guggenheim (pag 42)
“Het wijf dat die vodden van snit en naad heeft voorzien zouden standrechterlijk moeten fusilleren…. Ik ben ooit eens met die griet naar bed geweest. Zo’n dwergpoliep met puitenogen en haar van op haar pruim tot op haar rug. … Ann Demeulemeester…Bruine streep. En haar tong vol gaten van per ongeluk naalden in te slikken tijdens het afbiezen en het zomen leggen. Dat pijpt niet lekker, dat kan ik je verzekeren. … Ik heb al veel misbaksels aan mijn toeter hebben hangen, maar die spande de kroon.”
Het vreemde aan het wereldje van Bekakte Vlamingen is dat zelfs belangrijke vrouwelijke Vlaamse schrijfsters dit literatuur vonden en het gerechtelijk bevel om dit te stoppen ‘censuur’ noemden en dat Ann Demeulemeester dat maar had moeten aanvaarden, blij dat deze ‘opinielijdsters’ waren dat zij niet het mikpunt van zijn vrouwenhaat waren. Metoo bestond toen nog niet en vrouwen beseften dan misschien nog niet genoeg dat je ook als vrouw ook in de media met respect moet behandeld worden en dat dergelijke taal ten opzichte van vrouwen (en in feite ten opzichte van hetzij wie) echt niet meer kan en zeker niet in een boek, tv-programma of tijdschrift. Dit is immers geen satire, dit is geen literatuur …. Dit is gewoon een beerputmengsel van de diepste lagen van het donkerste internet dat vandaag nooit op een normale sociale mediaplatform zou kunnen blijven staan.
En zo zwalpte Herman Brusselmans als kleuterachtige versie van Johan Anthierens zich door tientallen boeken en duizenden columns met het vernederen van mensen die je alles kunt toewensen. Hij zit momenteel bijna aan zijn doel van 88 boeken of HH, een dogwhistle voor nazi waarna hij zijn eigen boekenverbranding kan organiseren gevolgd door een echte orgie in een bierkelder waarna een varkensboer, een mislukt schilder-architect en een amateur filmmaker een speech zullen geven.
Misschien zal het ook niet zo zijn. In zijn roes van zijn obsessie met Joden heeft hij zijn donkerste gedachten over Joden aan het publiek geschrift toegewijd in plaats van het na de zoveelste pint aan de toog te verkondigen aan zijn sekte volgelingen die alles grappig vinden. Hij wil iedere jood die hij voorbijkomt in België een puntige mes door de keel rammen. In gedachten weliswaar, maar het is niet in gedachten, het staat op papier. Een gedachte is geen gedachte meer als het op papier staat of uitgesproken wordt. Je kan het niet meer doorspoelen. Het ondenkbare is dan al gebeurd.
In tegenstelling tot de vrouwen, minderheden en alle andere bekende en minder bekende personen die hij zonder vrees mocht uitschelden alsof ze toch maar wegwerpproducten waren die zelfs voor een kringloopcentrum te lelijk zijn, was zijn uitspraak met het mes voor Joden duidelijk genoeg.
Ze zouden deze van niemand aanvaarden, zelfs niet van Herman Brusselmans, de dorpsidioot van intellectueel Vlaanderen en Nederland dat eens iemand zo onozel wilt laten doen dat ze zichzelf weer betere en slimmere mensen voelen.
Waarom mag hij dat niet schrijven over Joden en wel over Vrouwen en minderheden ?
Omdat Joden ballen hebben aan hun lijf en een mes in de keel symbool is van de Intifada die de Hamas activisten in Europa en de VS willen wereldwijd exporteren. En de duizenden Joodse doden in Israël door deze intifidas zijn al voldoende.
Het is niet omdat het Joden zijn dat je zulke dingen mag zeggen. Je mag ze ten opzichte van iedereen NIET zeggen, wij wensen niemand een mes in de nek toe en zeker niet als we in België over straat lopen zoals iedere andere Belg.
No Pasaran
En ja vrouwen en andere minderheden in België en Nederland mochten meer ballen aan hun lijf hebben als het over de beledigingen van uitschot Herman Brusselmans ging. Dat de anderen dat nooit hadden gedaan, kunnen ze enkel en alleen aan zichzelf wijten. Het is niet de schuld van de Joden dat ze te laf waren en Herman daar jarenlang van kon profiteren en zich erdoor kon verrijken.
About The Author
